Αγάπη

Αγάπη. [αυτός ο χαμαιλέοντας].

Είναι τόσο παράξενη η αγάπη. Σαν τεράστια καύλα με αθώα ματάκια. Σαν καρουζελ που γυρνάει, σε ζαλίζει, σε μαστουρώνει και γελάς.

Είναι μια υγρή σχισμή που συσπάται ελαφρά και σε καλεί να μπεις μέσα της.

Μπαίνεις και στα σκοτεινά ψηλαφίζεις τα ζεστά και υγρά τοιχώματά της.

Σε καλεί ακόμη πιο βαθιά και φτάνεις σε εκείνο το σημείο που γονατίζει τους σκληρούς, ξεγελάει τους ευαίσθητους και όσους νομίζουν πως την ελέγχουν.

Τα μάτια της σε κοιτάνε μισόκλειστα. Ναζιάρικα δαγκώνει την άκρη του χειλιού της.

Χώνεσαι ακόμη πιο πολύ και κάπου εκεί κουμπώνετε.

Το νιώθεις. Είσαι μέσα της.

Σηκώνεις κι άλλο το κεφάλι σου. Τα χείλη της σε γεμίζουν υγρά και τα πόδια της σε αγκαλιάζουν.

Είναι τόσο όμορφη ακόμα και τη στιγμή που σκοτώνει τον έρωτα. Ακόμα και την ώρα που ξυπνάει και δεν έχει πλύνει τα δόντια της - δεν έχει πιει καφέ.

Τότε που στέκεται μπροστά στο παράθυρο και τεντώνεται όρθια και γυμνή.

Τότε που οι περαστικοί την κοιτάνε. Κάποιοι καυλώνουν και κάποιοι την βρίσκουν υπέρ-ρομαντική.

Εγώ όμως, πλέον το έμαθα καλά.

Η αγάπη είναι ένας χαμαιλέοντας που όταν τη χάσεις από τα μάτια σου αυτή είναι ακόμα εκεί.

Απλά, έχει καμουφλαριστεί με τα χρώματα της απουσίας.

Και σου λείπει.

from sigmataf