Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Ελπίδα





Ίσως τελικά η ελπίδα,
να είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη που έχει εφεύρει το "ανθρώπινο" είδος, 
για να μην δεχτεί την ήττα του.








from sigmataf

Νόημα





Να λυπάσαι τον εαυτό σου, όταν σου λένε πως ωριμάζεις.

Ωρίμανση για αυτούς, σημαίνει πως γίνεσαι άοσμος και άνευρος.

Βρώμικος σαν τα βλαστάρια τους.

Ένα πράγμα και μόνο να είναι η πυξίδα σου παλικάρι μου.

Εκείνο το παιδί που έχεις μέσα σου.

Ζήσε με αυτό και πέθανε για αυτό.

Όλα τα άλλα, ξέρασέ τα στα μούτρα τους και γάμα τα σύμβολά τους.

ΟΛΑ! 







from sigmataf
                                                          

Αγάπη





Αγάπη. [αυτός ο χαμαιλέοντας].
Είναι τόσο παράξενη η αγάπη. Σαν τεράστια καύλα με αθώα ματάκια. Σαν καρουζελ που γυρνάει, σε ζαλίζει, σε μαστουρώνει και γελάς.
Είναι μια υγρή σχισμή που συσπάται ελαφρά και σε καλεί να μπεις μέσα της.
Μπαίνεις και στα σκοτεινά ψηλαφίζεις τα ζεστά και υγρά τοιχώματά της.
Σε καλεί ακόμη πιο βαθιά και φτάνεις σε εκείνο το σημείο που γονατίζει τους σκληρούς, ξεγελάει τους ευαίσθητους και όσους νομίζουν πως την ελέγχουν.
Τα μάτια της σε κοιτάνε μισόκλειστα. Ναζιάρικα δαγκώνει την άκρη του χειλιού της.
Χώνεσαι ακόμη πιο πολύ και κάπου εκεί κουμπώνετε.
Το νιώθεις. Είσαι μέσα της.
Σηκώνεις κι άλλο το κεφάλι σου. Τα χείλη της σε γεμίζουν υγρά και τα πόδια της σε αγκαλιάζουν.
Είναι τόσο όμορφη ακόμα και τη στιγμή που σκοτώνει τον έρωτα. Ακόμα και την ώρα που ξυπνάει και δεν έχει πλύνει τα δόντια της - δεν έχει πιει καφέ.
Τότε που στέκεται μπροστά στο παράθυρο και τεντώνεται όρθια και γυμνή.
Τότε που οι περαστικοί την κοιτάνε. Κάποιοι καυλώνουν και κάποιοι την βρίσκουν υπέρ-ρομαντική.
Εγώ όμως, πλέον το έμαθα καλά.
Η αγάπη είναι ένας χαμαιλέοντας που όταν τη χάσεις από τα μάτια σου αυτή είναι ακόμα εκεί.
Απλά, έχει καμουφλαριστεί με τα χρώματα της απουσίας.
Και σου λείπει.









from sigmataf

Ονειρα





Ακονίστε τα όνειρα, να σφάξουμε την πραγματικότητα.



Ζωή



Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αποδοχή.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταπάτη.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!
Κι εγώ αναρωτιέμαι:
Γιατί διάολε πρέπει να γίνουμε 70 χρόνων για να αποκτήσουμε αυτή την απλή θεώρηση τής ζωής μας, ώστε να μην πηγαίνει χαμένη; Γιατί θα πρέπει να γίνουμε 70 χρόνων για να αρχίσουμε να αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας; Φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε όντως τα πιο ηλίθια πλάσματα πάνω στη γη. Πράγματα που τα ζώα τα ξέρουν από την ώρα που γεννιούνται, (όταν ενοχλούσα τη γάτα μου την ώρα που κοιμόταν, όσο κι αν μ’ αγαπούσε, έσπρωχνε το χέρι μου ενοχλημένη) εμείς πρέπει να ζήσουμε όλη μας τη ζωή κατασπαταλώντας την σε πράγματα και καταστάσεις και σχέσεις που μας κάνουν να χάνουμε το απλούστερο: Να ζούμε! Και να μας αγαπάμε! Και να μην αφήνουμε κανέναν μα κανένα να μας αφαιρεί αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει: τον εαυτό μας, τον μοναδικό και καταδικό μας εαυτό!


Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Λούνα παρκ







Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ναι όλα εκεί,

έτσι όπως τα άφησα σαν ήμουνα παιδί,
σε ένα λούνα παρκ γεμάτο χρώματα κι αρώματα από ποπ κορν και μαλλί της γριάς.



Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να 'σαι εκεί, 
να με περιμένεις στην άκρη του κόσμου να φύγουμε μαζί…






Η μέρα ξεκίνησε...



Πιάνω αρκετές φορές τη μέρα τον εαυτό μου να θέλει να τα παρατήσει όλα. Πάρα πολλές φορές. Θα έλεγα πως είναι ελκυστική η παρουσία του μοναχικού, απαλλαγμένου από τον υπόλοιπο κόσμο συναισθήματος. Πράγμα περίεργο να αποζητάς απεγνωσμένα την απομόνωση.

Κοιτάω αρκετές φορές έξω από το παράθυρο καθώς γράφω. Εκείνες τις στιγμές βγαίνει από μέσα μου ο πιο αδύναμος εαυτός μου. Ίσως μερικές φορές να κλαίω αλλά όταν τα δάκρυα στεγνώσουν και οι λυγμοί γίνουν παρελθόν, ξεχνάω πως τα μάτια και τα μάγουλά μου υπήρξαν μουσκεμένα. Σαν να το διαγράφω από την μνήμη μου.

Εκεί λοιπόν, έξω από κάθε παράθυρο, υπάρχει κάτι μοναδικό. Διαφορετικό για τον καθένα. Υπάρχει ανάμεσα στα φύλα των δέντρων που θροΐζουν μα ο ήχος δεν διαπερνά το τζάμι για να φτάσει στο αυτί. Κινείται ανάμεσα στους περαστικούς μα το πρόσωπό τους είναι κρυμμένο στην κουκούλα του ρούχου. Είναι μέσα στη ζεστασιά του φωτός του ήλιου μα η θέρμη του δεν ακουμπά τη σάρκα. Είναι εκεί έξω από κάθε παράθυρο μα μόνο αν βγεις από κει θα το αισθανθείς.

Τώρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιες στιγμές της μέρας θέλω να αποδράσω. Γιατί πια όλη τη μέρα η σκέψη αυτή έχει ριζώσει μέσα μου και κατατρώει κάθε τι φωτεινό. Παρασέρνομαι και πνίγομαι σε ωκεανούς αναμνήσεων που κουβαλάω μέσα μου και πενθώ.

Σήμερα στο δωμάτιο μου με την πόρτα κλειδωμένη, θέλω να γελάσω με τα λάθη μου, να μεθύσω με τη δυστυχία μου. Σήμερα θέλω να ξεχαστώ και να κολυμπήσω στον σκοτεινό ουρανό. Να διαγράψω από την μνήμη μου τα φαντάσματα και να καώ με τον καπνό της φωτιάς του τσιγάρου μου για να αναστηθώ όταν έρθει η αγάπη να μου δείξει τον χαμένο δρόμο της ευτυχίας.


Και έτσι γράφω. Γράφω. Γράφω. Μέχρι που να φύγουν όλα από μέσα μου. Και κοίτα να δεις που τα καταφέρνω. Ξεκλειδώνοντας την πόρτα του μυαλού μου οι λέξεις κατάφεραν να νικήσουν τον αγώνα. Είχα χαρακτηρίσει πολλές φορές τον εαυτό μου αδύναμο. Κι όμως βρήκα τρόπο να αποδείξω πως ήταν το μεγαλύτερο λάθος.

Γιατί δυναμισμός, δεν είναι μόνο να μάχεσαι με τους άλλους και να βγαίνεις νικητής. Δυναμισμός είναι, όταν χάνεις τη μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό, να παραδέχεσαι την ήττα και να δίνεις το χέρι σου στον αντίπαλο να σε σηκώσει. Και τότε θα καταλάβεις πως ο αντίπαλος είσαι εσύ. Και ηττημένος μα και νικητής. Εσύ αποφασίζεις πιο ρόλο θα υποδυθείς. Δυναμισμός είναι να δίνεις συγχαρητήρια στον ίδιο σου τον εαυτό που πάλεψε μόνος. Μόνο τότε θα τελειώσει ο αγώνας και θα γυρίσεις σπίτι να ξεκουραστείς. Έτσι και εγώ γυρνάω στην πραγματικότητα.

Πόσο φωτεινή είναι η μέρα. Δεν το είχα προσέξει πιο πριν. Δεν υπάρχουν πια στο μυαλό μου μαύρες σκέψεις. Και έτσι σηκώθηκα και κατέβηκα να ακούσω το θρόισμα των φύλλων, να δω τα πρόσωπα των ανθρώπων και να νιώσω τη ζεστασιά του ήλιου.

Η μέρα ξεκίνησε...


Τέχνη



Δεν είναι μαθηματικά.
Δεν είναι πυρηνική φυσική.
Είσαι Εσύ.

Δεν ξέρω αν η πραγματική έκφραση μπορεί να γίνει αντιληπτή την περίοδο που παράγεται ή αν είναι παρακαταθήκη για τις επόμενες δεκαετίες. Δεν έχω απάντηση και δεν με πολύ νοιάζει να σου πω την αλήθεια.

Εγώ αυτό που θέλω είναι να βγάζω κάποια πράγματα από τον εαυτό μου προς τα έξω και επειδή είναι πολυμορφικά, τα λέω με λέξεις, με μουσική, με εικόνες και video. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν και ασχολούνται με ένα αντικείμενο π.χ μόνο την ερμηνεία ή μόνο την εικόνα κλπ. 

Μπορεί και να είναι τυχεροί που μέσα από ένα και μοναδικό πράγμα καταφέρνουν να εκφράσουν ολόκληρο τον εαυτό τους [ίσως να βρήκαν κάτι που μου διαφεύγει] ή μπορεί και να μην έχουν κοιτάξει πιο βαθιά τους. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν.

Σίγουρα ο καθένας γνωρίζει, πολύ καλά, πόσο αληθινά μίλησε μέσα στο έργο του και σίγουρα υπάρχουν γάτοι που αντιλαμβάνονται την ειλικρίνεια ανάμεσα στις γραμμές. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. 

[ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που έμαθε να πηδάει]. 

Το θέμα είναι, ότι αυτό που ορίζεται κοινά ως τέχνη 
είναι μια πούτσα και μισή.

Όταν κάποιος έρθει και μου πει "κάνω τέχνη" τότε αμέσως αντιλαμβάνομαι ότι έχει βρει μια καλή δικαιολογία για να κρυφτεί από τον εαυτό του. Μια ταμπέλα. Όταν μιλάς για τον όρο τέχνη και λες πως πρέπει να γίνεται και ποια είναι η σωστή μέθοδος και γιατί έτσι και γιατί αλλιώς τότε δικέ μου, δεν είσαι τίποτα παραπάνω από έναν ειδικευμένο εργάτη στην εταιρία ΤΕΧΝΗ Α.Ε.  Τότε λοιπόν σε ονομάζουν καλλιτέχνη και καβάλα στο κουφάρι σου ανεμίζεις τη σημαία παρωχημένων εννοιών αναπαράγοντας τη σκατίλα του μηχανισμού.  

Όποιος βροντοφωνάζει ότι είναι καλλιτέχνης στάνταρ δεν το πιστεύει ή απλά θέλει να μπει σε κάποια τρύπα και αντί να πει θέλω να γαμηθούμε, λέει "είμαι καλλιτέχνης".


Ζήσε και γάμα την τέχνη.
Απλά τα πράγματα. 
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή για το πως θα εκφραστείς.

Εμπιστέψου τον εαυτό σου και σπάσε τη ρουτίνα σου. Μίλα στα δέντρα ή πιες ότι πίνεται. Κάνε ότι λειτουργεί μέσα σου για να φτάσεις στα κρυφά σημεία σου, εκείνα που σε ελεγχουν από πίσω γιατί φοβούνται να βγουν μπροστά σου. Κανε αυτοκριτικές, άσε τις σκέψεις να κυριεύσουν το μυαλό σου, αν θυμώσεις δείξε το και αν νιώσεις στοργή κάντο και πάλι, δείξε το. Φούσκωσε το στέρνο με δυνατά συναισθήματα και λίγο πριν τα τινάξεις, άνοιξε το στόμα σου και πες τα όλα όπως ακριβώς σου ήρθαν. 

Άστα να φύγουν, μοίρασε τα και μετά τραβήξου. Νιώσε τα κομμάτια σου και δέξου τα όπως είναι. Αν σε χαλάνε βρες τον τρόπο και αγάπησέ τα. Αν τα γουστάρεις καλή φάση. 

Αλλά μην το λες τέχνη αυτό. 
Αυτό είσαι εσύ φίλε. 

Είναι η ζωή σου, οι σκέψεις σου, οι φοβίες σου και τα θέλω σου. Αυτά να βγάζεις προς τα έξω. Φάλτσαρε αν εκεί σε πάει και μη σκέφτεσαι πως θα ακουστείς.  

Μόνο έτσι θα σώσεις τον μέσα σου μπόμπιρα και μόνο έτσι θα έχεις καταφέρει κάτι πραγματικά. Αυτό είναι το μοναδικό δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Τον μοναδικό φίλο που θα πεθάνετε παρέα και μιλάω για τον εαυτό σου και όχι την πάρτη σου, αν με εννοείς(;!)

Όλοι οι άλλοι τρόποι είναι βιτρίνα για αυτό το γαμημένο πραγματάκι που λέμε αποδοχή. 

Ναι χρειάζεται και η αποδοχή, είμαστε άνθρωποι άρα κοινωνικά όντα. Όταν όμως η αποδοχή υπερβαίνει την προσωπική έκφραση, τότε γίνεσαι οι άλλοι και μιλάς για την τέχνη σαν κάτι μεγάλο κι έξω από σένα. Τότε δέχεσαι τα εργαστήρια ελευθέρων σπουδών που σου διδάσκουν πως να γράφεις στίχους, πως να σκέφτεσαι πως να γαμάς και να κλάνεις και τότε εξυπηρετείς αυτό που λένε Τέχνη. Και πραγματικά δικέ μου όταν εξυπηρετήσεις κάτι στη ζωή σου, που αυτό πρέπει να σε εξυπηρετεί...είσαι σκλάβος. 

Μη μιλάς λοιπόν για τέχνη.
Μίλα για σένα.
Πες για τα πακέτα σου 
τις καύλες σου 
και όλα όσα γουστάρεις.

Γάμα την τέχνη.
Εσύ είσαι.

Τέρμα οι δικαιολογίες.
Δεν χρειαζόμαστε άλλους καλλιτέχνες.
Ανθρώπους θέλουμε που να μιλάνε ειλικρινά για όσα είδαν 
με σεβασμό στην πορεία τους και στη ζωή ολόκληρη.

Γιατί δικιέ μου αν σέβεσαι τη ζωή 
τότε σέβεσαι και εσένα και τον δίπλα.



Απλά τα πράγματα.











from sigmataf