Η μέρα ξεκίνησε...

Πιάνω αρκετές φορές τη μέρα τον εαυτό μου να θέλει να τα παρατήσει όλα. Πάρα πολλές φορές. Θα έλεγα πως είναι ελκυστική η παρουσία του μοναχικού, απαλλαγμένου από τον υπόλοιπο κόσμο συναισθήματος. Πράγμα περίεργο να αποζητάς απεγνωσμένα την απομόνωση.

Κοιτάω αρκετές φορές έξω από το παράθυρο καθώς γράφω. Εκείνες τις στιγμές βγαίνει από μέσα μου ο πιο αδύναμος εαυτός μου. Ίσως μερικές φορές να κλαίω αλλά όταν τα δάκρυα στεγνώσουν και οι λυγμοί γίνουν παρελθόν, ξεχνάω πως τα μάτια και τα μάγουλά μου υπήρξαν μουσκεμένα. Σαν να το διαγράφω από την μνήμη μου.

Εκεί λοιπόν, έξω από κάθε παράθυρο, υπάρχει κάτι μοναδικό. Διαφορετικό για τον καθένα. Υπάρχει ανάμεσα στα φύλα των δέντρων που θροΐζουν μα ο ήχος δεν διαπερνά το τζάμι για να φτάσει στο αυτί. Κινείται ανάμεσα στους περαστικούς μα το πρόσωπό τους είναι κρυμμένο στην κουκούλα του ρούχου. Είναι μέσα στη ζεστασιά του φωτός του ήλιου μα η θέρμη του δεν ακουμπά τη σάρκα. Είναι εκεί έξω από κάθε παράθυρο μα μόνο αν βγεις από κει θα το αισθανθείς.

Τώρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιες στιγμές της μέρας θέλω να αποδράσω. Γιατί πια όλη τη μέρα η σκέψη αυτή έχει ριζώσει μέσα μου και κατατρώει κάθε τι φωτεινό. Παρασέρνομαι και πνίγομαι σε ωκεανούς αναμνήσεων που κουβαλάω μέσα μου και πενθώ.

Σήμερα στο δωμάτιο μου με την πόρτα κλειδωμένη, θέλω να γελάσω με τα λάθη μου, να μεθύσω με τη δυστυχία μου. Σήμερα θέλω να ξεχαστώ και να κολυμπήσω στον σκοτεινό ουρανό. Να διαγράψω από την μνήμη μου τα φαντάσματα και να καώ με τον καπνό της φωτιάς του τσιγάρου μου για να αναστηθώ όταν έρθει η αγάπη να μου δείξει τον χαμένο δρόμο της ευτυχίας.


Και έτσι γράφω. Γράφω. Γράφω. Μέχρι που να φύγουν όλα από μέσα μου. Και κοίτα να δεις που τα καταφέρνω. Ξεκλειδώνοντας την πόρτα του μυαλού μου οι λέξεις κατάφεραν να νικήσουν τον αγώνα. Είχα χαρακτηρίσει πολλές φορές τον εαυτό μου αδύναμο. Κι όμως βρήκα τρόπο να αποδείξω πως ήταν το μεγαλύτερο λάθος.

Γιατί δυναμισμός, δεν είναι μόνο να μάχεσαι με τους άλλους και να βγαίνεις νικητής. Δυναμισμός είναι, όταν χάνεις τη μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό, να παραδέχεσαι την ήττα και να δίνεις το χέρι σου στον αντίπαλο να σε σηκώσει. Και τότε θα καταλάβεις πως ο αντίπαλος είσαι εσύ. Και ηττημένος μα και νικητής. Εσύ αποφασίζεις πιο ρόλο θα υποδυθείς. Δυναμισμός είναι να δίνεις συγχαρητήρια στον ίδιο σου τον εαυτό που πάλεψε μόνος. Μόνο τότε θα τελειώσει ο αγώνας και θα γυρίσεις σπίτι να ξεκουραστείς. Έτσι και εγώ γυρνάω στην πραγματικότητα.

Πόσο φωτεινή είναι η μέρα. Δεν το είχα προσέξει πιο πριν. Δεν υπάρχουν πια στο μυαλό μου μαύρες σκέψεις. Και έτσι σηκώθηκα και κατέβηκα να ακούσω το θρόισμα των φύλλων, να δω τα πρόσωπα των ανθρώπων και να νιώσω τη ζεστασιά του ήλιου.

Η μέρα ξεκίνησε...